The measure is available in the following languages:
(Presuda Vrhovnog kasacionog suda br. Uzp 31/2012 od 10.02.2012. godine)
Republika Srbija
VRHOVNI KASACIONI SUD
Uzp 31/2012
10.02.2012. godina
Beograd
(Subjekt koji nije pravni sledbenik bivšeg vlasnika nema aktivnu legitimaciju za pokretanje postupka restitucije)
Pobijanom presudom Upravnog suda br. III-3-U.17098/2010 od 02.12.2011.godine, odbijena je tužba, protiv zaključka Direkcije za restituciju Republike Srbije broj 146-03-46-00-772/07 od 09.12.2009. godine, kojim je odbačen tužiočev zahtev za restituciju oduzetih nepokretnosti zbog nepostojanja uslova za vođenje postupka.
Prema obrazloženju pobijane presude, pravilno je osporenim zaključkom odbačen zahtev Episkopskog zvanja Slovačke evangeličke crkve a.v. u Srbiji za restituciju nepokretnosti oduzetih Evangeličkoj crkvenoj opštini u Z.. Ovo sa razloga što je u sprovodenom upravnom postupku pravilno utvrđeno da ne postoje uslovi za vođenje postupka, budući da se Episkopsko zvanje Slovačke evangeličke crkve a.v. u Srbiji ne može smatrati pravnim sledbenikom Nemačke Evangeličko hrišćanske crkve a.v. u Kraljevini Jugoslaviji. Stoga, ni Episkopsko zvanje Slovačke evangeličke crkve a.v. u Srbiji nije aktivno legitimisano za podnošenje zahteva za restituciju imovine oduzete od Evangeličke crkvene opštine u Z., u smislu čl. 6. i 24. Zakona o vraćanju (restituciji) imovine crkvama i verskim zajednicama.
Ocenjujući zakonitost pobijane presude Vrhovni kasacioni sud nalazi da je ta presuda doneta bez povreda pravila postupka i uz pravilnu primenu materijalnog prava na utvrđeno činjenično stanje sadržano u osporenom zaključku. Pobijanom presudom ocenjena su sva pitanja i okolnosti koje su mogle biti od uticaja na zakonitost osporenog zaključka i za tu ocenu su dati dovoljni i jasni razlozi koje u svemu prihvata i ovaj sud.
Vrhovni kasacioni sud je cenio navode zahteva, isticane i u tužbi, da je Slovačka evangelička crkva a.v. u Srbiji pravni sledbenik Nemačke evangeličko hrišćanske crkve a.v. u Kraljevini Jugoslaviji za teritoriju Srbije, pa je našao da su ti navodi neosnovani. Ovo stoga što je u postupku utvrđeno, na osnovu mišljenja Ministarstva vera Republike Srbije od 12.06.2009. godine i Pokrajinskog sekretarijata za propise, upravu i nacionalne manjine AP Vojvodina od 12.05.2009. godine, te svih drugih dokaza koji se nalaze u spisima, kao i na osnovu odredbi članova 10. i 13. Zakona o crkvama i verskim zajednicama („Sl. glasnik RS“, broj 36/06), da su u Kraljevini Jugoslaviji postojale dve zasebne i nezavisne evangeličke crkve – slovačka i nemačka, koje su na osnovu Zakona o evangeličko hrišćanskim crkvama i o Reformovanoj hrišćanskoj crkvi Kraljevine Jugoslavije iz 1930. godine stekle svoj legitimitet i pravni subjektivitet u Kraljevini Jugoslaviji. Imajući u vidu navedeno, Vrhovni kasacioni sud nalazi da je pravilan stav u pobijanoj presudi da se Slovačka evangelička crkva, odnosno Episkopsko zvanje Slovačke evangeličke crkve a.v. u Srbiji, kao podnosilac ovog zahteva, ne mogu smatrati pravnim sledbenikom Nemačke evangeličko-hrišćanske crkve a.v. u Kraljevini Jugoslaviji. Ovo naročito i sa razloga što je u sprovedenom postupku utvrđeno da je nakon II svetskog rata Evangeličko hrišćanska crkva a.v. u NR Srbiji nastavila sa radom umesto Nemačke evangeličko-hrišćanske crkve a.v. u Kraljevini Jugoslaviji, te da je nakon donošenja Zakona o pravnom položaju crkava i verskih zajednica iz 1953. godine, svojim crkvenim ustavima, usklađenim sa ovim zakonom, potvrdila svoj pravni kontinuitet sa pravnim subjektivitetom stečenim u Kraljevini Jugoslaviji. U skladu sa članom 13. Zakona o crkvama i verskim zajednicama kao tradicionalna crkva i danas je priznata i registrovana u Republici Srbiji pod imenom Evangeličko hrišćanska crkva a.v. u Srbiji, pa su sa iznetih razloga neosnovani navodi zahteva koji se odnose na povredu čl. 6. i 7. ovog Zakona.
Cenjeni su i navodi zahteva u vezi povrede prava na pravičnu raspravu, pa je Vrhovni kasacioni sud našao da su ti navodi neosnovani, s obzirom da se Upravni sud pri rešavanju po tužbi pozvao na odredbu člana 33. stav 2. Zakona o upravnim sporovima („Sl. glasnik RS“, broj 111/09), kojim je propisano da sud rešava bez održavanja usmene rasprave, samo ako je predmet spora takav da očigledno ne iziskuje neposredno saslušanje stranaka i posebno utvrđivanje činjeničnog stanja, ili ako stranke na to izričito pristanu. Imajući u vidu da je Upravni sud našao da su činjenice utvrđene u upravnom postupku potpune i da pružaju pouzdan osnov za ocenu zakonitosti pobijanog zaključka, to po nalaženju ovog suda, time što rasprava nije održana nisu povređena pravila postupka.